Michalina Golinczak

Prawie trzydzieści lat po załamaniu się systemu socjalistycznego w Europie Wschodniej antykomunizm przeżywa w Polsce swój rozkwit, stając się jednym z dominujących dyskursów politycznych kraju. Jest on ugruntowany w ustawodawstwie, wpływa na nauki społeczne, przenika kulturę popularną i pamięć zbiorową, oddziałuje na bieżące działania polityczne. Antykomunistyczny konsensus obejmuje przy tym wszystkie liczące się obozy ideologiczne i w zasadzie nie jest kwestionowany nawet przez lewicę. Współczesny polski antykomunizm przyjmuje różne, nierzadko sprzeczne, formy: od zasadniczej wrogości wobec marksizmu i klasycznych teoretyków komunizmu, przez uogólniającą krytykę Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, aż po zupełne odrzucenie lewicowych, a częściowo nawet liberalnych idei. W niniejszej pracy, która ma charakter interdyscyplinarny, analizuję sposób funkcjonowania dyskursywnej dominacji antykomunizmu w III Rzeczpospolitej. Zagadnienie to nie doczekało się do tej pory systematycznego ujęcia. Czerpię z metod i teorii socjologicznych, politologicznych, historycznych i kulturoznawczych, wykorzystując przede wszystkim analizę hegemonii rozwiniętą przez Martina Nonhoffa w oparciu o teorię dyskursu Ernesta Laclaua i Chantal Mouffe oraz wybrane koncepcje z obszaru polityki historycznej (niem. Geschichtspolitik). Moja dysertacja przyczynia się do rozwoju metodologii studiów nad antykomunizmem oraz zwiększenia ich zasięgu przestrzennego i czasowego. Może być także punktem wyjścia do dalszych badań takich procesów zachodzących aktualnie w Polsce, jak niemal całkowite zniknięcie lewicy ze sceny politycznej.

Nota biograficzna: Michalina Golinczak jest doktorantką w Centrum Interdyscyplinarnych Studiów o Polsce przy Uniwersytecie Europejskim Viadrina od października 2017 roku. Ukończyła kulturoznawstwo na Uniwersytecie Wrocławskim.

Wydział: Kulturoznawstwo

Opieka naukowa: prof. dr hab. Dagmara Jajeśniak-Quast